Ofbeldiskonur

Það hefur verið margskrifað og talað um karlmenn sem beita andlegu og/eða líkamlegu ofbeldi. En það hefur hinsvegar farið minna fyrir umfjöllun um karlmenn sem verða fyrir ofbeldi, það virðist vera tabú, karlmenn eiga að vera sterkir, ekki kvarta, ekki vera "kelling".

Andlegt ofbeldi er svo mikið eitur, það getur dreift sér eins og illkynja krabbamein. Segjum sem svo að kona beiti manninn sinn andlegu ofbeldi og kúgun. Hún hreytir í hann ljótum orðum, brýtur hann kerfisbundið niður, að börnunum áheyrandi. Hún tekur ítrekuð æðisköst, aftur, að börnunum áheyrandi. Maðurinn verður svo kúgaður að hann tæplega nærist, hefur lítið sem ekkert mótstöðuafl, sjálfstraustið heyrir sögunni til og lífsgleðin sömuleiðis. Hann veit ekki hvað bíður hans næsta dag, hver dagur er rússnesk rúlletta. Börnin eru hætt að kippa sér upp við að mamma sé tryllt, í æðiskasti að öskra á pabba og að niðurlægja hann. Þetta er orðinn hluti af þeirra daglega lífi, eins sorglegt og það hljómar.

En það stoppar ekki þar. Hún eitrar... hún heldur áfram ofbeldinu með því að dreifa því til vinkvenna, mögulega fjölskyldu sinnar, sem og hans. Hann verður eins og vofa. Eina sem hann hefur til að lifa fyrir eru börnin. 

Hvert leitar þessi maður, sem er algjörlega brotinn? Hver tekur á móti þessum mönnum, bjargar þeim úr aðstæðunum, hjálpar þeim að byggja sig upp og veitir þeim sáluhjálp?

Konur geta leitað til Kvennaathvarfsins, í Konukot eða til Stígamóta. En þeir? Hvert fara þeir?

 

Ég þekki sjálf, persónulega, karlmenn, já í fleirtölu, sem verða fyrir andlegu ofbeldi af hálfu konu sinnar. Þó allt ofbeldi sé alvarlegt, þá er það mis alvarlegt. En vinir og fjölskyldur þessara manna sjá ofbeldið en geta lítið gert. Það er ekki hægt að hringja í lögreglu og láta handtaka konuna, né heldur að fjarlægja þá úr aðstæðunum, því eðli málsins samkvæmt, eru þessir menn ekki tilbúnir að skilja varnarlaus og viðkvæm börnin sín eftir í þessum aðstæðum, hjá þessum ofbeldiskonum. Karlmenn þora ekki í forræðisbaráttu gegn fyrrum konum sínum, því það er nánast tapað mál, réttur mæðra er slíkur. Einn þeirra sem ég þekki, fór frá konunni sinni og barðist fyrir börnunum sínum, barðist mikið og lengi en tapaði, þrátt fyrir læknaskýrslur og sannanir þess að börnunum væri ekki sinnt af móður sinni. Konur geta líka verið vondar!

Hefur þú heyrt um manninn sem fór frá ofbeldisfullu konunni sinni, með börnin og lifir nú hamingjusömu lífi sem einstæður faðir? Ekki? Eðlilega, því það hefur aldrei gerst!

Það þarf að vekja þessa umræðu og koma á fót einhverskonar karlaathvarfi, þangað sem menn geta leitað, með eða án barnanna sinna, fengið ókeypis ráðgjöf, vernd og aðra aðstoð.

 

Mig langar í lokin að setja hér slóð á grein eftir Dr Tara J. Palmatier, PsyD, í þýðingu Jóhönnu Magnúsdóttur. Þar má lesa ummerki um ofbeldi. 

https://johannamagnusdottir.com/2013/04/03/konur-sem-beita-ofbeldi/